Dag 10 Dinsdag 16 mei '17
24 mei 2017 - Las Vegas, Nevada, Verenigde Staten
Na een heerlijke nachtrust gaan we ontbijten bij een wegrestaurant El Captain. Wat een keus aan het ontbijt. We worden geholpen door Robyn, een humoristische typisch amerikaanse vrouw. Het voelt net alsof we in een amerikaanse soapserie zijn beland. Gesina ziet een specialiteit op de kaart staan en vraagt aan Robyn of dit gerecht lekker is. Ze begint te gniffelen en zegt "actualy it is dogfood!"
Ik kies voor cooked eggs. Gekookte eieren verwacht ik, maar nee hoor, ik krijg gebakken eieren!. Aldoor weer verrast wat we krijgen.
We gaan voor we vertrekken even langs het airforce museum. Het is ontzettend groot en heel veel te zien:bommen, tanken, foto's, oorlogatributen en zelfs de 1e drone uit 1963. We ontmoeten hier Robert Swift, een veteraan, die ons veel vertelt over zijn ervaringen. We tanken en bij dit tankstation krijgen we adviezen over onze trip van een amerikaan, Robert genaamd. Hij vertelt dat zijn kinderen in de buurt wonen, 6 uur rijden hier vandaan! Hawthorne ligt in de middel of nowhere. Wel grote breden wegen met oude pickup-auto's. Het is wel fris hier, zo'n 10 graden kouder dan normaal. We hadden verwacht dat het hier heet zou zijn.
Om 13.00 uur vertrekken we, we gaan nog even langs het Water Lake en rijden daarna door richting Las Vegas. Na een klein uur ga ik een stukje rijden. Na ca een uur rijden komen we bij Thonopah. Hier houden we pauze. Robert neemt het rijden weer over. Het lanschap is prachtig. We kijken steeds onze ogen uit. Op deze route rijden wel ontzettend veel trucks. Ze rijden niet echt langzaam. Regelmachtig worden we ingehaald met 65 miles. De volgende stop is Beatty. Hier pauzeren we bij een saloon, waar Robert zit te dollen met de serveerster Maggy. Ze noemt hem een jokester. We eten hier soep, draaien liedjes met de jukebox. Maggy vraagt of we door het nationaal park Death Valley gaan rijden. We begrijpen dat het ca 1,5 uur rijden is. Het is inmiddels al 19.00 uur. We kiezen voor deze route, wat echt prachtig is. Na ong. een half uur rijden komen we bij het uitzichtspunt op de Furnacecreek. Het uitzicht is adembenemend. Het laagste punt is meer dan 200 ft onder zeespiegel. We maken vele hoogteverschillen mee deze trip van meer dan 400 ft tot onder zeeniveau. Onze oren klappen geregeld dicht en open. Tijdens het rijden door Death Valley probeert de routeplanner ons steeds terug te sturen. Robert begint m al te knijpen en denkt dat de eeg is afgesloten. Het is inmiddels pikkedonker en bijna niemand te bekennen. Af en toe zien we een auto op onze weg. Gesina en ik vertrouwen erop dat we door kunnen rijden. Googlemaps hebben we als houvast. In veel gebieden hier is totaal geen mobiel netwerk. Ik hoop hier geen autopech te krijgen! Robert plaagt ons dat we hier in de dessert moeten overnachten. De temperatuur is hier wel gestegen. Zwoel voelt de wind aan.
Eindelijk om ca 21.00 uur rijden we Death Valley uit. Bij een tankstation is het zo donker op de weg dat we de weg niet kunnen zien. We dirigeren Robert naar de autoweg. Best spannend hier hoor! Iedereen zegt ook steeds "take care".
Na nog 2 uur rijden komen we eindelijk in Las Vegas aan. We kijken onze ogen uit. De autoweg hier is net een landingsbaan. Met lichtjes langs elke baan. Het wordt steeds lichter en vlakbij ons hotel aangekomen staan we in de flikkerende oogverblindende neonreclame. We zijn overdonderd door alle impulsen die op ons afkomen. We zoeken de weg naar de hotelreceptie. Dit is nog een hele zoektocht. Zo groot is het hier. Eindelijk gevonden!
We checken in en krijgen een kamer op de 19e verdieping in de skytoren. Kamernummer 19712. Er zijn 4000 kamer in dit hotel. Schijnt nog klein te zijn hier in Las Vegas. We krijgen de weg uitgelegd
Gesina en ik hebben de garage al gezien. We parkeren de auto en pakken de lift. We twijfelen of we goed zitten want deze lift gaat maar tot de 6e verdieping. Op de 6e verdieping gaan de deuren niet open! We drukken wat knoppen in maar nee hoor, geen reactie. Daar zitten we dan, orond middernacht vast in een lift in Las Vegas. De stress is behoorlijk opgelopen. We drukken op de alarmknop en via een krakende lijn maken we duidelijk dat we vastzitten. Nou en maak dan maar eens bekend waar je zit! Uiteindelijk worden we bevrijd en worden we onder escorte begeleid naar de juiste garage. Bij dit hotel zijn er zelfs 3. Om 1.15 uur hebben we onze hotelkamer gevonden. Wat een belevenissen vandaag!!.
Ik kies voor cooked eggs. Gekookte eieren verwacht ik, maar nee hoor, ik krijg gebakken eieren!. Aldoor weer verrast wat we krijgen.
We gaan voor we vertrekken even langs het airforce museum. Het is ontzettend groot en heel veel te zien:bommen, tanken, foto's, oorlogatributen en zelfs de 1e drone uit 1963. We ontmoeten hier Robert Swift, een veteraan, die ons veel vertelt over zijn ervaringen. We tanken en bij dit tankstation krijgen we adviezen over onze trip van een amerikaan, Robert genaamd. Hij vertelt dat zijn kinderen in de buurt wonen, 6 uur rijden hier vandaan! Hawthorne ligt in de middel of nowhere. Wel grote breden wegen met oude pickup-auto's. Het is wel fris hier, zo'n 10 graden kouder dan normaal. We hadden verwacht dat het hier heet zou zijn.
Om 13.00 uur vertrekken we, we gaan nog even langs het Water Lake en rijden daarna door richting Las Vegas. Na een klein uur ga ik een stukje rijden. Na ca een uur rijden komen we bij Thonopah. Hier houden we pauze. Robert neemt het rijden weer over. Het lanschap is prachtig. We kijken steeds onze ogen uit. Op deze route rijden wel ontzettend veel trucks. Ze rijden niet echt langzaam. Regelmachtig worden we ingehaald met 65 miles. De volgende stop is Beatty. Hier pauzeren we bij een saloon, waar Robert zit te dollen met de serveerster Maggy. Ze noemt hem een jokester. We eten hier soep, draaien liedjes met de jukebox. Maggy vraagt of we door het nationaal park Death Valley gaan rijden. We begrijpen dat het ca 1,5 uur rijden is. Het is inmiddels al 19.00 uur. We kiezen voor deze route, wat echt prachtig is. Na ong. een half uur rijden komen we bij het uitzichtspunt op de Furnacecreek. Het uitzicht is adembenemend. Het laagste punt is meer dan 200 ft onder zeespiegel. We maken vele hoogteverschillen mee deze trip van meer dan 400 ft tot onder zeeniveau. Onze oren klappen geregeld dicht en open. Tijdens het rijden door Death Valley probeert de routeplanner ons steeds terug te sturen. Robert begint m al te knijpen en denkt dat de eeg is afgesloten. Het is inmiddels pikkedonker en bijna niemand te bekennen. Af en toe zien we een auto op onze weg. Gesina en ik vertrouwen erop dat we door kunnen rijden. Googlemaps hebben we als houvast. In veel gebieden hier is totaal geen mobiel netwerk. Ik hoop hier geen autopech te krijgen! Robert plaagt ons dat we hier in de dessert moeten overnachten. De temperatuur is hier wel gestegen. Zwoel voelt de wind aan.
Eindelijk om ca 21.00 uur rijden we Death Valley uit. Bij een tankstation is het zo donker op de weg dat we de weg niet kunnen zien. We dirigeren Robert naar de autoweg. Best spannend hier hoor! Iedereen zegt ook steeds "take care".
Na nog 2 uur rijden komen we eindelijk in Las Vegas aan. We kijken onze ogen uit. De autoweg hier is net een landingsbaan. Met lichtjes langs elke baan. Het wordt steeds lichter en vlakbij ons hotel aangekomen staan we in de flikkerende oogverblindende neonreclame. We zijn overdonderd door alle impulsen die op ons afkomen. We zoeken de weg naar de hotelreceptie. Dit is nog een hele zoektocht. Zo groot is het hier. Eindelijk gevonden!
We checken in en krijgen een kamer op de 19e verdieping in de skytoren. Kamernummer 19712. Er zijn 4000 kamer in dit hotel. Schijnt nog klein te zijn hier in Las Vegas. We krijgen de weg uitgelegd
Gesina en ik hebben de garage al gezien. We parkeren de auto en pakken de lift. We twijfelen of we goed zitten want deze lift gaat maar tot de 6e verdieping. Op de 6e verdieping gaan de deuren niet open! We drukken wat knoppen in maar nee hoor, geen reactie. Daar zitten we dan, orond middernacht vast in een lift in Las Vegas. De stress is behoorlijk opgelopen. We drukken op de alarmknop en via een krakende lijn maken we duidelijk dat we vastzitten. Nou en maak dan maar eens bekend waar je zit! Uiteindelijk worden we bevrijd en worden we onder escorte begeleid naar de juiste garage. Bij dit hotel zijn er zelfs 3. Om 1.15 uur hebben we onze hotelkamer gevonden. Wat een belevenissen vandaag!!.
